Sýningargestum velkomið að koma og leika sér

Blaðamaður hitti á Söru þar sem hún var að leggja lokahönd á sýninguna og fékk hana til að svara nokkrum spurningum.

Hvaðan sækirðu innblástur fyrir þessa sýningu?

Þessi sýning er afrakstur tilraunakenndrar vinnustofudvalar í gryfju Ásmundarsals þar sem ég hef unnið út frá formum og eiginleikum efnisins (svampinum) með ferlismiðaða nálgun. Ég leyfi efninu að leiða mig áfram og aðlaga innsetninguna að rýminu og aðstæðunum. Að fá svona mikið magn af efni, sem væri annars hent og urðað, eru aðstæður þar sem maður getur unnið hiklaust.

Þetta magn af efni hefur líka það hlutverk að vera þessi svampgryfja sem fólk getur kastað sér út í og leikið sér innan um. Ég vil oft brjóta upp hefðbundna, líkamlega upplifun fólks af sýningarrými, það að þurfa beita líkamanum á óhefðbundinn hátt í þessum aðstæðum gefur fólki nýtt sjónarhorn á rýmið og þar með á hvernig þau upplifa verkin.

Hefur sýningin verið lengi í bígerð?

Í rauninni lagði ég upp með að verkin yrðu öll til inni í rýminu og það hefur ekki verið langt ferli. Ég hef þó verið að undirbúa í dágóðan tíma og vil þakka Vogue fyrir heimilið fyrir að leyfa mér að safna saman svampa afskorningum af verkstæði þeirra. 

Ég hef verið að vinna inn í rýmið í tvær og hálfa viku og það er auðvitað takmarkað hvað er hægt að gera á þeim tíma en það er í rauninni lengri tími en maður fær oft í uppsetningu inni í sýningarrými. Það að geta dvalið og unnið út frá rýminu í lengri tíma hefur mikil áhrif á það samtal sem maður nær að mynda milli sín, efnisins og rýmisins.

Síðan fagna ég takmörkunum, maður er alltaf að vinna með takmarkanir að einhverju leyti.

Fyrir mína vinnu legg ég oft upp með þröngar takmarkanir til að koma boltanum af stað en svo í ferlinu leyfir maður sér að brjóta allar reglur sem maður setti sér í upphafi.

Áttu sérstaka tengingu við svampa?

Ég gerði litla svampgryfju í fyrsta skipti árið 2014. Þar var ég búin að byggja innsetningu þannig að áhorfendur gátu einungis gengið um rýmið á upphækkuðum pöllum og ég vildi bjóða þeim upp á að stökkva niður af pöllunum á einum stað. 

Það var þá sem augun mín opnuðust fyrir þessum endalausa brunni efnis, efnis sem talar fagurfræðilega og praktískt til mín. Í Berlín fann ég svamp framleiðslu sem var með eitthvað að afskorningum í boði en Þjóðverjar eru mun nýtnari og magnið sem var í boði var ekki sambærilegt við það sem ég hef fundið hér á landi. 

Þegar ég fékk svamp í minni skömmtum fór ég að skoða hann í öðru samhengi og þá urðu til tvær skúlptúra seríur; annars vegar Ionians sem sýnd var í Durden&Ray í LA, USA 2018 og svo Mjúkberg sem var sýnd hér á landi í Ekkisens 2019. Þannig að á þessari sýningu er ég að endurnýja kynnin við svampinn.

Nú fær fólk frelsi til að taka þátt í listaverkinu með því að demba sér út í gryfjuna og jafnvel gleyma sér við leik í stundarkorn. Er ákveðin hugmyndafræði á bak við það?

Já, ég vil leggja áherslu á leik, og jafnvel líkamleika leiksins. Ég sé sköpunarferlið fyrir mér sem leik. Ég sé það að stíga inn í sýningu sem áhorfandi sem leik. 

Ég sé samtalið sem leik. Leikurinn uppfyllir sjálfan sig, hann hefur ekki skýr markmið en er á hreyfingu eða býr í spennu milli tveggja; manneskja, fyrirbæra, hugmynda, eininga, fruma. Fram og til baka, fram og til baka, eins og að kasta bolta á milli sín, þannig eru samskipti leiksins til staðar víða.

Maður er auðvitað ekki stöðugt meðvitaður um þetta en ef maður skoðar nánast hvað sem er út frá þessu sjónarhorni, þar sem eitthvað líf eða rafmagn er, er hægt að sjá þetta samtal - þennan leik.