Rakel Tómasdóttir opnar sýninguna Hillingar: „Það er hægt að segja svo margt án orða“

Hvaðan sækirðu innblástur fyrir sýningunni?

Mér finnst fólk og samskipti milli fólks mjög áhugaverð, hvernig við sjáum okkur sjálf og aðra, hvernig fólk getur haft mismunandi hliðar og hagað sér öðruvísi í mismunandi aðstæðum. 

Fólk á það til að setja aðra í box enda eru steríótýpur eitthvað sem er mjög auðvelt að skilja og kannski þægilegra að meðtaka. En það er hægt að vera svo margt á sama tíma. 

Ég hef til dæmis aldrei litið á mig sem hina hefðbundnu listamannatýpu, geri oft grín að því að ég sé of mikil excel manneskja til að geta kallað mig listamann. Það var ákveðin uppgötvun fyrir mig fyrir nokkrum árum að það er hægt að vera bæði.

Verkin mín hafa hingað til alltaf haft einhverskonar tengingu við kvenlíkama eða andlit. Líkamstjáning er nokkuð sem ég hef alltaf pælt mikið í, mögulega af því ég á stundum erfitt með að koma hlutunum í orð og það er hægt að segja svo margt án orða. Verkin eru öll máluð á plexiglerplötur sem fara ofan á spegil, fólk sér sína eigin spegilmynd í verkunum en með einhverskonar viðbót eða brenglun, andlitum sem tákna annað fólk í kringum okkur. 

Hversu mikið af sjálfinu okkar er litað af öðru fólki, skoðunum annarra eða okkar eigin hugmyndum um það hvernig aðrir sjá okkur?

Hvaðan kemur nafn sýningarinnar, Hillingar?

Hillingar eru einhverskonar brenglun á raunveruleikanum. Að sjá einhvern eða eitthvað í hillingum þýðir yfirleitt að hlutirnir virðast aðeins betri en þeir eru ef til vill í raun. Hillingar geta líka verið ofskynjanir. Ég hlustaði á áhugavert viðtal um daginn, það tengdist reyndar notkun ofskynjunarlyfja, en þar sagði Anil Seth, taugasérfræðingur að tæknilega séð séum við öll að upplifa ofskynjanir allan daginn, alla daga en þær ofskynjanir sem við erum sammála um köllum við raunveruleika.

Mér fannst þetta skemmtileg pæling og gaman að velta þessu fyrir mér. Við vitum sem er að ólíkt fólk upplifir oft raunveruleikann á mjög ólíkan hátt. Hvaða raunveruleiki er réttur?

Hefur sýningin verið lengi í bígerð?

Ég hef verið að vinna með spegla í langan tíma. Þeir komu fyrst við sögu í lokaverkefninu mínu í Listaháskólanum 2016 og seinast í sýningunni minni „Hvar ertu?“ í fyrra. Ég myndi segja að þessi verk séu einhverskonar ný samblandan af verkum og aðferðum sem ég hef verið að nota. En ég byrjaði að vinna verkin sem eru á sýningunni í febrúar. 

Það er ekkert sérstaklega langur tími enda hentar það mér vel að vinna verkefni hratt, taka tarnir og ofhugsa ekki alla hluti. Þá myndi ekkert gerast hjá mér!

Annað sem þú vilt taka fram?

Sýningin opnar í Núllinu í Bankastræti í dag, miðvikudaginn 20. apríl, og stendur fram á sunnudaginn 24. apríl.