Að sögn forsætisráðherra stendur nú til að leggja fram frumvarp um breytingu á tilhögun verðtryggingar á allra næstu dögum. Er þetta víst eitt af þeim málum sem þarf að klára til að hægt sé að efna loforð um haustkosningar.
Lítið er vitað um efni frumvarpsins en þó er hægt að geta sér þess til að byggt verði á niðurstöðum sérfræðingahóps um afnám verðtryggingar sem skilaði niðurstöðum fyrir nokkru. Meðal eftirtektarverðustu niðurstaða hópsins var að fjörutíu ára verðtryggð lán skyldu bönnuð með öllu auk þess sem hækka skyldi lágmarkstíma verðtryggðra lána úr fimm í tíu.
Stjórnarmaðurinn hefur raunar löngum fylgst forviða með verðtryggingarheilkenni sumra stjórnmálamanna sem láta eins og verðtryggingin ein og sér sé orsakavaldur efnahagslegs óstöðugleika á Íslandi gegnum árin. Það er vitaskuld algerlega fráleitt. Jafn fráleitt er að grípa eigi til lagasetningar til að takmarka þá kosti sem fólki býðst í fjármögnunarmálum.
Hinn almenni lántakandi er fullmeðvitaður um kosti og ókosti verðtryggðra og óverðtryggðra lána. Þau fyrrnefndu bera lægri vexti en eignamyndun er að sama skapi allajafna hægari. Síðarnefndu lánin eru svo með þyngri afborgunum en hraðari eignamyndun.
Við verðum að treysta fólki til að velja þann kost sem hentar betur hverju sinni. Hag fólks er hið minnsta kosti ekki betur borgið með því að fækka valkostum.
Svo er annað mál að þeir sömu pólitíkusar og þjást af verðtryggingarheilkenninu mega oft ekki heyra á það minnst að hér verði tekinn upp annar gjaldmiðill en gamla, góða krónan – fjármálalegt ígildi hinnar íslensku sauðkindar.
Menn getur greint á um hvort rétt sé að við höldum í örgjaldmiðilinn okkar. Hins vegar er erfitt að vera hvort tveggja, eitilharður stuðningsmaður krónunnar en svarinn andstæðingur verðtryggingarinnar. Þar fara nefnilega tvær hliðar á sama peningi.
Tvær hliðar peningsins
