Myndin er í grunninn sígild þroskasaga hetjunnar ungu sem þarf að ganga í gegnum eldraunir áður en hún finnur neistann sem kippir henni í gír og sýnir allt sem í henni býr, eins og sálarskáldin orðuðu það.
Lói staldrar við allar helstu vörðurnar á ferðalagi hetjunnar. Gamli og gáfaði leiðbeinandinn er á sínum stað, fulltrúi hins illa er á sínum stað og ástin auðvitað líka.
Sagan er bráðskemmtileg og líkleg til þess að heilla krakkana sem myndin er fyrst og fremst gerð fyrir. Og góðu heilli er hún nógu þroskuð til þess að þeim fullorðnu leiðist ekki. Þar munar mest um spriklandi skemmtilegar aukapersónurnar, bölsýnu rjúpuna Karra og morðóðan og sísvangan fálkann Skugga. Annars er persónugalleríið heilt yfir ansi gott, fullt af alls konar kunnuglegum dýrum í nett víruðum útlitspælingum.
Kemur samt ekki á óvart þar sem myndin er haganlega saman sett, einhvern veginn alíslensk í grunninn en með alþjóðlegu yfirbragði þannig að söguheimurinn getur verið hvar sem er. Það er svo ekki síst ánægjulegt að höfundarnir fara sparlega með Disney-glassúrinn þannig að háski og sorgir Lóa verða raunverulegri en gengur og gerist í teiknimyndum.
Tíu ára aðstoðarrýnirinn minn og fulltrúi markhópsins hún Ragnheiður Björt gefur Lóa bestu hugsanlegu meðmæli og þar sem börnin eru bestu gagnrýnendurnir í þessum efnum gef ég henni bara orðið: „Pabbi, gefðu henni fimm stjörnur.“
Niðurstaða: Feykilega vel heppnuð teiknimynd. Áferðarfögur, fyndin, spennandi og falleg. Fullt hús stjarna að skipun einnar tíu ára.
