„Við konur þráum karl­mennsku og al­vöru menn“

Þetta kemur fram í spjalli hennar við Sölva Tryggvason en hún segir feril sinn eina stóra afleiðingu þess að kunna að segja já og stíga út fyrir þægindaramman.

„Ég var ofviti þegar ég var lítil og fólk kom sérstaklega í heimsókn til þess að skoða mig þegar ég var bara tveggja ára gömul að lesa bækur. Ég reyndar held að ég hafi frekar munað þær utan að en að ég hafi beinlínis verið að lesa,“ segir Sigríður.

Kemur úr mikilli fátækt

Sigríður Klingenberg kemur úr mikilli fátækt, amma hennar reykti fisk fyrir Thorsarana til þess að geta borgað leigu.

„Í þessa daga voru engir styrkir í gangi og það var ekkert annað í boði en að vinna myrkranna á milli. Maður lærði að bjarga sér á rosalega litlu og gat ekki mikið verið að hugsa um sjálfa sig eða skapa sig í einhvern farveg af því að lífið gekk beinlínis út á að lifa af. Þannig að það var eiginlega algjör tilviljun að ég byrjaði að skemmta. Ég stofnaði kvennaklúbb Íslands með nokkrum konum og það vildi enginn fara á svið og ekki ég heldur, en ég neyddist til að taka það á mig. 

Þá byrjaði þorið að koma og þó að ég hafi skitið upp á bak þúsund sinnum hafa mistökin kennt mér svo mikið. Ég hef aftur og aftur bara hent mér í djúpu laugina og gert alls konar hluti sem ég hefði ekkert átt að gera,“ segir Sigga. Hún dregur ekkert undan.

„Ég er alltaf að koma mér í vandræði og segja já við hlutum sem hljóma alveg fáránlega, en svo gerist alltaf eitthvað skemmtilegt í kjölfarið. Ég hef lært að segja bara „já ekkert mál“, ef ég er beðin um að gera eitthvað og það hefur gert líf mitt að ævintýri. Ég mæti kannski á hesti til að skemmta á Hornströndum og spyr mig hvað sé að mér að taka svona lagað að mér. En svo líður vika og þá er ég mætt á róðrabát í Hrísey að gera einhverja vitleysu. Svona er líf mitt.”

Er komin á þann stað að menn ráðast ekki á sig

Sigga segist þakklát fyrir það hve fjölbreytt líf hennar hefur verið og hve margt hún hefur fengið að starfa við. Hún segist vera komin á þann stað að láta álit annarra lítið hafa áhrif á sig og ákvað fyrir löngu að koma til dyranna eins og hún er klædd:

„Ég er kominn á þann aldur að ég slepp vel þegar kemur að neikvæðni á netinu eða almennu skítkasti. Fólk er líklega orðið vant því að ég sé eins og ég er. Svo er mér líka svo slétt sama að það er líklega ekkert gaman að ráðast á mig. Það er oft sagt að fæst orð beri minnsta ábyrgð, sem er alveg rétt. En eigum við ekki stundum að geta borið einhverja ábyrgð?“

Sigríður segist tala skýrt og hún sé heiðarleg.

„Ef það er hent á manni einhverju skítkasti fyrir það verður bara að hafa það. Ég sé að karlmennirnir okkar þora ekki lengur neinu upp til hópa. Við verðum að gera eitthvað í því. Ég á sjálf stráka og ég sé þetta um allt samfélag. Við konur þráum karlmennsku og alvöru menn, sem kunna að negla nagla og skipta um dekk,“ segir Sigga, sem vill meina að fólk upp til hópa sé allt of hrætt við að vera það sjálft og segja það sem það hugsar.

Alvöru karlmenn er það sem konur vilja

„Manni líður stundum eins og víkingarnir sem voru hérna séu núna útdauðir. Það er eins og enginn þori að breyta neinu lengur og fólk er orðið skíthrætt við að tjá sig. Okkur vantar leiðtoga og stjórnmálamenn sem þora að segja eitthvað. Við lifum á tímum þar sem fólk er hrætt við að vera tekið í gegn fyrir að segja eða gera eitthvað vitlaust.“

Sigríður segir staðreyndina einfaldleg vera þá að ef þú gerir ekkert, þá ertu ekkert og verður ekkert.

„Það er kannski góð saga, en það nennir enginn að lesa hana. Ef við skoðum fólkið sem ræðst á aðra á netinu eru þetta yfirleitt sömu týpurnar. Annað hvort eru þetta falskir aðgangar sem reitt fólk býr til, eða fólk sem er sjálft í tómu rugli með líf sitt og kemur ekki vel fram við fólkið í kringum sig.”

Dómaharkan alla lifandi að drepa

Sigga segist þreytt á því hvernig venjulegt fólk sé komið í fylkingar gegn hvoru öðru og að við verðum að spyrja okkur að því hvort það séu öfl sem vilja haga því þannig að athygli venjulegs fólks fari í að rífast um hluti sem skipti ekki miklu máli í stóra samhenginu:

„Það er ákveðin stjórnun að vera að haga hlutunum þannig að venjulegt fólk sé alltaf að rífast sín á milli. Þá fer öll athyglin í það í stað þess að við sjáum hvað við eigum margt sameiginlegt sem fólk. Það hefur verið ofuráhersla á umræðu um „gender“ og slæma hegðun karlmanna og fleira í þeim dúr sem er gengið of langt.“

En þetta er bara lögmál, allt sem fer upp mun koma niður og Sigríður telur að það séu margir orðnir mjög þreyttir á þessari umræðu og kröfu um að við séum með eina ákveðna skoðun.

„Við erum ekki á þessari jörðu til þess að dæma annað fólk. Við erum ekki það mörg í þessu landi að við eigum að standa saman og vera góð við hvort annað og þola að við séum stundum ósammála. Ég hef fulla trú á því að það séu fallegir tímar framundan þar sem það dregur úr dómhörku og reiði í garð náungans.“

Þetta viðtal og fleiri má finna á hlaðvarpsveitu Sölva Tryggvasonar.