Gagnrýni
Gagnrýni á kvikmyndum, bókmenntum, tónlist, leikhúsverkum og fleiru.
Smágerður ævintýraheimur
Niðurstaða: Heildin er helst til áferðarfalleg og gæti verið áleitnari. Engu að síður vönduð og vel unnin sýning, áhorfandinn nýtur þess að rýna í smágerðar myndir og lesa ljóð.
Þarf að vera tilgangur?
Lágstemmd og óvenjuleg mynd um mann sem maður vill síður þekkja. Paul Giamatti heldur myndinni þó vel fyrir ofan meðalmennskuna.
Ruslfæði fyrir óperuunnendur
Síðasta sýning Íslensku óperunnar í Gamla bíói olli vonbrigðum. Maður varð ekki var við listrænan metnað. Fjórir söngvarar fluttu aðallega aríur af topp tíu listanum, og allt meðspil var í höndunum á einum píanóleikara.
Móðir náttúra á túr
Heimurinn er á hraðleið til helvítis og hvað gera þá allir heilvita ökuþórar? Jú, þeir skella upp kappakstursbrautum á brennandi rústum siðmenningarinnar og keppa síðan sín á milli um hver sé tæpastur á geði. Þetta er í raun plottið í Motorstorm Apocalypse.
Fittar eins og flís við rass
Enn ein gæðaplatan frá Megasi og Senuþjófunum. Kiddi og hinir þjófarnir vita greinilega alveg hvernig á að krydda og kokka Megasarlög til þess að þau komi vel út.
Óþarfi að hafa lesið Tolkien
Það er ekki hægt að þræta fyrir það að í Bioware-flokknum eru snillingar þegar kemur að því að búa til góða RPG-tölvuleiki sem skarta spennandi sögu, endalausum möguleikum í spilun og heillandi heimi sem leikmenn geta gleymt sér í tímunum saman. Það þarf ekki að gera annað en að líta á titla á borð við Mass Effect og Dragon Age Origins til að sannfærast um að Bioware kann sitt fag.
Ekkert leiðinlegt lag
The Strokes er mikilvægasta hljómsveit síðustu ára. Engin hljómsveit sem var stofnuð um eða eftir aldamót hefur haft jafn mikil áhrif á tónlistarheiminn og The Strokes hafði með fyrstu plötunni sinni, Is This it. The Strokes er líka mjög stöðug hljómsveit; gaf út þrjár plötur á árunum 2001 til 2006 – allar góðar – og nú er sú fjórða komin út.
Heitt og hrátt hjá Ghostface
Wu-Tang meðlimurinn Ghostface Killah brást ekki aðdáendum sínum á fínum tónleikum á Nasa á laugardagskvöldið.
Blessuð sértu sveitin mín
Niðurstaða: Ágætis mynd með boðskap sem á fullt erindi í íslenskan samtíma.
Götótt saga riðar til falls
Niðurstaða: Furðuleg froða sem hefði getað verið miklu betri. Núllstilling á heila áhorfandans gerir mögulega gæfumuninn.
Freyðandi undanrenna
Niðurstaða: Innantómt verk og alltof mikið lagt á tvo ágæta leikara að reyna að ljá því líf.
Fræjum sáð úr tímavél
Niðurstaða: Fín frumsmíð frá efnilegri sveit með fyrirmyndirnar á hreinu.
Rafmagnslaus sársauki
Á heildina litið stóð hljómsveitin sig vel en tónleikarnir náður engu flugi vegna tæknilegra örðugleika.
Banatilræði við hasarmyndina
Eftir svona bíóferð langar mig helst að setja upp snobbskeifuna og lýsa því yfir að hasarmyndir séu dauðar. Það væri þó ekki alveg sanngjarnt því að þrátt fyrir almennt minnkandi gæði þeirra má enn finna einstaka fagurt blóm innan um alla njólana. En garðurinn í heild sinni er í órækt og það er kominn tími til að kantskera og slá.
Græðgi drepur
Allir synir mínir er fantagóð sýning á allan hátt! Leikritið er flutt í leikstjórn Stefáns Baldurssonar sem velur fremur hefðbundna nálgun með raunsæjum leik.
Bragðlaus kokkteill hjá Statham
Hasarmyndir nútímans eru flestar í stjórnlausum og þreytandi rallígír. The Mechanic er gamall karl á Volvo með stóðið á eftir sér.
Áferðarfalleg og snotur mynd
Tvær ókunnugar manneskjur eiga í stuttu ástarævintýri í erlendri stórborg og ákveða að stofna til nánari kynna eftir heimkomu til Íslands. En þolir sambandið þrúgandi sumarbústaðarferð til Þingvalla og í meira lagi afskiptasama fjölskyldu sem líst misvel á ráðahaginn?
Flogaveikikast hefst eftir 3… 2… 1…
Marvel vs. Capcom 3 er afbragðs slagsmálaleikur og nær frábærlega að höfða til jafnt teiknimyndasögu- sem tölvuleikjanörda.
Sannfærandi stílæfingar
Þótt platan sé vel heppnuð og það megi hafa gaman af henni þá hljómar hún samt of mikið eins og þetta séu stílæfingar,- eins og Groundfloor eigi enn eftir að finna sína fjöl tónlistarlega séð. Ég spái því að það komi á næstu plötu.
100% keyrsla frá upphafi til enda
Killzone 3 er virkilega góður leikur og skyldueign fyrir þá sem vilja sjá hvernig næfurþunnri sögu leikjaseríunnar vindur áfram. Leikurinn er í raun adrenalínsprengja frá upphafi til enda og það er varla hægt að kvarta undan því.
Eldri hjón úr pappa
Another Year er bráðfyndin mynd um dapurlegt fólk. Sérstaklega ljúf með rauðvíni.
Vonbrigði
Þrátt fyrir digurbarkalega yfirlýsingu í titlinum þá kemst The King of Limbs ekki með tærnar þar sem síðasta plata Radiohead, In Rainbows, hefur hælana.
Góð byrjun hjá Tom Tom
Niðurstaða: Björt og melódísk raftónlistarplata.
Ballið á Bessastöðum: Snotur lítil leikhúsplata
Fín leikhúspoppplata úr verksmiðju Memfismafíunnar.
Listaverk með lækningarmátt
Þú munt hlæja, þú munt gráta, og á köflum muntu kúgast. 127 Hours er allra besta mynd síðasta árs.
Bræðurnir kunna þetta
Aðdáendur Coen-bræðra fá heilmikið fyrir sinn snúð. Andi Fargo og Blood Simple svífur yfir vötnum. Lebowski-sprellið bíður betri tíma.
Ný tíutomma í safnið
Á heildina litið flott frumsmíð frá hljómsveit sem spennandi verður að fylgjast með í framtíðinni. Fín innlifun frá Heavy Experience.
Lopinn þæfður
Prjónaklúbburinn er stelpubók sem bregður út af vananum, en ristir ekki sérlega djúpt.
Ævintýri forseta og prinsessu
Litríkar persónur og vel leiknar. Þórunn Arna Kristjánsdóttir nær svo góðum tökum á prinsessunni að það er vel þess virði að skella sér á ball á Bessastöðum.
Styrjaldir og stamandi kóngar
Kings Speech er ógleymanleg mynd sem ætti að geta höfðað til allra. Bjóddu ömmu og afa með, og unglingnum líka.
Mest lesið
