„Ég er gjörsamlega djúpt sokkinn fyrir mörgum árum en hugsa að áhuginn hafi kviknað þegar ég sá Diggie-Loo Diggie-Ley með Herreys-bræðrum syngja um gyllta skó í svarthvíta sjónvarpinu heima hjá pabba og mömmu,“ segir Jóhannes. Stóra kvöldið er því tekið með pompi og prakt og öllu flaggað.
„Það er ákveðinn hópur fjölskyldu og vina sem hittist til að horfa á keppnina. Veislan byrjar klukkan fimm og menn borða saman og svona. Allir þurfa að vera búnir að velja sér land til að halda með og koma með fána, helst heimagerðan. Þá bera menn fram einhvers konar kynningu á landinu sínu; eitthvað til að borða, drekka eða menningu. Svo er gríðarlega hörð kosningabarátta um hver er með bestu kynninguna,“ segir hann.
Jóhannes segir tvö Eurovision-lög vera í miklu uppáhaldi en á erfitt með að gera upp á milli þeirra. Annars vegar J‘Aime la vie með Söndru Kim sem sigraði á eftirminnilegan hátt í keppninni árið 1986 og hins vegar Euphoria með hinni sænsku Loreen sem vann keppnina árið 2012.
„Uppáhalds lagið mitt í ár er þó finnska lagið. Það er fyrst og fremst pönkið, en ég er pönkari inn við beinið. Pönkið lifir!“
Þá segist hann ágætlega bjartsýnn á gengi okkar Íslendinga í keppninni í ár. „Ég er bjartsýnn. Kannski ekki alveg Gleðibankabjartsýnn en ég held að María eigi eftir að selja þetta í undanriðlinum og koma því upp því hún hefur fína útgeislun á sviði. Ég spái henni tíunda til tólfta sæti,“ segir Jóhannes Þór.
