Breytum viðhorfum – bætum samfélagið Jóney Jónsdóttir skrifar 2. mars 2024 09:31 Ég hef notið þeirrar gæfu að eignast fjórar dætur. Það þekkja allir foreldrar þá reynslu að eignast barn, reynsla sem maður á sameiginlega með svo mörgum en samt er hún á margan hátt ólýsanleg og sérstök með hverju barni. Fyrir 10 árum gerði ég tilraun til að fanga þessa upplifun í ljóði sem hljóðar svo: Nýfædd Saklaus hvílir hún mjúk og ilmandi í faðmi mínum og vefur mig tilfinningaböndum Agnarsmáir fingur halda þéttingsfast um vísifingur minn og lífið streymir um hjarta mitt Óttalaus horfir hún björtum augum á framtíðina og mig í farsælum svip býr fullkomið traust Viðhorf birtast á lúmskan hátt Þekkt er að samfélagið elur börnin upp að þó nokkrum hluta með foreldrunum, þ.e. kennarar og skólar, íþróttafélagið, kirkjan, stórfjölskyldan, aðrir foreldrar o.s.frv. Því miður lifa ýmis viðhorf sem alltof hægt gengur að breyta og það stendur samfélagi okkar á svo margan hátt fyrir þrifum. Ég varð fljótlega meðvituð um það að það væri fyrst og fremst heima fyrir sem stelpurnar mínar lærðu að berjast fyrir sínu og að ég sjálf yrði að vekja athygli á þeirra rétti til jafns við karlkyns jafnaldra þeirra. Viðhorfin til kynjanna eru ótrúlega þrautseig og þessi viðhorf birtast á lúmskan og oft óvæntan hátt. Um það á ég allt, allt of mörg dæmi en nefni hér aðeins nokkur sem gerst hafa á ferli mínum sem móðir. Það fyrsta er þegar ein dóttirin varð einn daginn öllum að óvörum staðráðin í að hætta í grunnskóla því þar væri leiðinlegt. Við nánari skoðun kom ástæðan í ljós, hún var látin færa sig um sæti og fékk nýtt sæti á milli tveggja orkumikilla pilta til að hafa róandi áhrif á þá. Annað þegar ég fékk símhringingu með hamingjuóskum með fæðingu þriðju dótturinnar með þeim orðum að það geti alveg komið strákur næst, þetta sé allt í lagi. Eitt er frá upphafi foreldrahlutverksins í knattspyrnunni þegar þurfti að berjast fyrir því að stelpurnar fengju þjálfara sem kunnu aðeins meira en að vera unglingsstrákar sem höfðu gaman af fótbolta, seinna að sjá meistaraflokkslið kvenna fá keppnisbúninga í karlasniði af því það var einfaldara að panta allt eins. Og núna þessa dagana að vera í stjórn meistaraflokks kvenna og rökræða um að það eigi að leggja jafnt fjármagn til liða beggja kynja og að aðstaðan eigi að vera sú sama. Að fletta kynningarbæklingi fullum af ljósmyndum þar sem börn voru hvött til að leggja stund á ákveðna íþrótt en þar var einungis ein mynd af stúlku, og það í dágóðum fjarska. Að þurfa að minna á að faðir dætranna eigi líka að fá tölvupóstinn og skilaboðin sem send er til foreldra. Að fara á heilsugæslustöð með dóttur mína sem ég hélt að væri nefbrotin eftir að hún velti sjónvarpi yfir sig og mæta orðunum: Nú ég hélt að slíkt gerðist nú bara á strákaheimilum. Að sitja fyrir örfáum árum í jarðarför föðursystur minnar, þeirrar miklu dugnaðarkonu, þar sem útfararræðan fjallaði að mestu um manninn hennar en ekki hana sjálfa. Að hlusta á predikun á aðfangadagskvöld sem var í meginatriðum gagnrýni á fyrirliggjandi þungunarrofsfrumvarp Alþingis. Eins og þessi dæmi vitna um breytist menningin hægt. Það er ekki bara einn og einn einstaklingur sem er með gamla tímann í kollinum, það eru líka valda- og áhrifamiklar stoðir samfélagsins. Jafnrétti er ekki tap Eins og ljóðið segir var mér treyst fyrir barni og framtíð þess. Ég tók snemma þá ákvörðun að leggja mitt af mörkum til að breyta viðhorfum samfélagsins sem elur stúlkurnar upp með mér því ég veit að dropinn holar steininn. Ég hef því átt mörg samtöl við ýmsa ábyrgðaraðila sem hafa átt sinn þátt í að viðhalda þeim viðhorfum sem birtast í dæmunum hér að ofan. En enn fæ ég samtöl og símhringingar frá ósáttu fólki sem stendur í þeirri trú að með þessari baráttu sé verið að taka eitthvað af strákum, karlkyninu. Þá er litið svo á að jafnrétti snúist um að missa og tapa en ekki horft til þess að jafnrétti leiðir af sér betra samfélag fyrir alla. Við þurfum að breyta samfélaginu með því að breyta okkur sjálfum, kenna sonum okkar ekki síður en dætrum að það er hlutverk okkar allra að vinna að jafnrétti í víðri merkingu orðsins. Og að þannig verðum við öll sterkari, öðlumst farsælla líf og hagur allra vænkast. Sterkar formæður okkar Í gegnum tíðina hefur verið skráð og óskráð að í hlutverki kvenna væru hin svokölluðu mjúku mál. Þegar ég var að alast upp var talað um kvenkynið sem hið veika kyn. En það þarf sterkt fólk til að ala upp börn. Og það þarf mikinn styrk til gera það sem konur hafa gert í árhundruð; að hugsa um aldraða, börn og ungmenni og þá sem minna mega sín. Ungbarn lítur björtum augum á framtíðina og það treystir fullorðnum fyrir framtíð sinni. Farsæl framtíð byggir á að við tökum niður girðingar. Þau höft og hömlur sem settar eru einstaklingum eru slæm fyrir okkur öll. Líf og samfélag þar sem helmingur mannkyns er settur í gerði frá fæðingu getur ekki virkað vel. Um leið er hinn helmingurinn afgirtur líka og alltof mörgum þannig ætluð hlutverk sem hugur þeirra stendur ekki til. Um leið og við metum til jafns að vinna hin mjúku störf og tala þau upp aukum við ávinning samfélagsins. Fólk sem lærir og starfar við það sem því líkar við afkastar meiru, er glaðara og gefur meira frá sér. Ég tel mikilvægt að við tökum öll hin mjúku gildi markvisst inn og gerum að okkar, vinnum með þau og hefjum þau til vegs og virðingar. Samfélagið yrði betra ef við öll gerðum meira af því sem formæður okkar gerðu. Betra samfélag Í ljóði mínu hér að ofan reyni ég að ná því fram hvernig tilvera barns breytir lífi fullorðinna. Enginn verður samur eftir að eignast barn. Og þó ég hafi skrifað þetta út frá minni eigin reynslu er ég þess fullviss að allt fólk sem hefur annast börn finnur traustið sem börnin bera til þeirra og væntumþykjuna streyma um sig. Að allar manneskjur finni til með þeim óttaslegnu börnum sem ekki eiga faðm til að leita skjóls í, vísifingur til að halda í og augu til að treysta á. Lítum ekki á jafnan rétt sem tap heldur ávinning. Hugsum til formæðra okkar, eflum mjúku hliðina, verum sterk og verum manneskjur til að fækka óttaslegnum börnum. Höfundur er móðir fjögurra dætra. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Börn og uppeldi Jafnréttismál Mest lesið Kristrún, Þorgerður og Inga: Framtíð Íslands - Ykkar tími er komin! Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Fyrstu jólin eftir ástvinamissi Anna Sigurðardóttir Skoðun Atvinnumál fatlaðra Ína Valsdóttir Skoðun „Þetta er ekki hægt, en það verður samt að gera þetta“ Arnar Þór Jónsson Skoðun Eldra fólk þarf Jóhann Pál sem félagsmálaráðherra – nema kannski þeir auðugustu Viðar Eggertsson Skoðun Mýtan um sæstreng! Andrés Pétursson Skoðun Milljónerí Hannes Örn Blandon Skoðun Hvað er borgaraleg pólitík? Guðjón Heiðar Pálsson Skoðun Bíp Bíp Bíp Ágúst Mogensen Skoðun Það er ekki nóg að vera klár stelpa/strákur/stálp Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Fyrstu jólin eftir ástvinamissi Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Skyndihjálp: Lykillinn að öruggara samfélagi Hildur Vattnes Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Það er ekki nóg að vera klár stelpa/strákur/stálp Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Kosningum lokið og hvað nú? Ólafur Ágúst Hraundal skrifar Skoðun „Þetta er ekki hægt, en það verður samt að gera þetta“ Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Mýtan um sæstreng! Andrés Pétursson skrifar Skoðun Kvennaárið 2025 Drífa Snædal skrifar Skoðun Bíp Bíp Bíp Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Samviskufrelsi heilbrigðisstarfsmanna ekki vandamál þegar kemur að dánaraðstoð Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Milljónerí Hannes Örn Blandon skrifar Skoðun Jólaskreytingafyllerí: Eru takmörk fyrir því hversu langt má ganga í jólaskreytingum? Hildur Ýr Viðarsdóttir skrifar Skoðun Hvað er borgaraleg pólitík? Guðjón Heiðar Pálsson skrifar Skoðun Ríkisstjórn verðmætasköpunar Sigríður Mogensen skrifar Skoðun Þorlákshöfn - byggð á tímamótum Anna Kristín Karlsdóttir skrifar Skoðun Hagsmunamál fyrirtækjanna í stjórnarsáttmála Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Er lausnin í leikskólamálum að grafa undan atvinnuþátttöku og jafnrétti? Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Lýðræði hinna sterku Jón Páll Hreinsson skrifar Skoðun Bleikir hvolpar Darri Gunnarsson,Rósa Líf Darradóttir skrifar Skoðun Lifandi dauð! Kolbrún Halldórsdóttir skrifar Skoðun Það hafa allir sjötta skilningarvit Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Skoðun mín á alþingiskosningum 2024 Valgerður Bára Bárðardóttir skrifar Skoðun Kristrún, Þorgerður og Inga: Framtíð Íslands - Ykkar tími er komin! Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Skautaíþróttir í Reykjavík í dauðafæri - kýlum á stækkun Skautahallarinnar Bjarni Helgason skrifar Skoðun Hlustið á fólkið í skólunum? Dóra Þorleifsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægasta atkvæðið Kristbjörg Þórisdóttir skrifar Skoðun Nálgunarbann Fjölnir Sæmundsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Kosningasigur fyrir dýravernd Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Í morgun vöknuðum við á merkilegum tíma Silja Rún Friðriksdóttir skrifar Skoðun Hálft líf heimilislausra kvenna Kristín I. Pálsdóttir,Halldóra R. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Snúum samfélagi af rangri leið Finnbjörn A. Hermansson skrifar Sjá meira
Ég hef notið þeirrar gæfu að eignast fjórar dætur. Það þekkja allir foreldrar þá reynslu að eignast barn, reynsla sem maður á sameiginlega með svo mörgum en samt er hún á margan hátt ólýsanleg og sérstök með hverju barni. Fyrir 10 árum gerði ég tilraun til að fanga þessa upplifun í ljóði sem hljóðar svo: Nýfædd Saklaus hvílir hún mjúk og ilmandi í faðmi mínum og vefur mig tilfinningaböndum Agnarsmáir fingur halda þéttingsfast um vísifingur minn og lífið streymir um hjarta mitt Óttalaus horfir hún björtum augum á framtíðina og mig í farsælum svip býr fullkomið traust Viðhorf birtast á lúmskan hátt Þekkt er að samfélagið elur börnin upp að þó nokkrum hluta með foreldrunum, þ.e. kennarar og skólar, íþróttafélagið, kirkjan, stórfjölskyldan, aðrir foreldrar o.s.frv. Því miður lifa ýmis viðhorf sem alltof hægt gengur að breyta og það stendur samfélagi okkar á svo margan hátt fyrir þrifum. Ég varð fljótlega meðvituð um það að það væri fyrst og fremst heima fyrir sem stelpurnar mínar lærðu að berjast fyrir sínu og að ég sjálf yrði að vekja athygli á þeirra rétti til jafns við karlkyns jafnaldra þeirra. Viðhorfin til kynjanna eru ótrúlega þrautseig og þessi viðhorf birtast á lúmskan og oft óvæntan hátt. Um það á ég allt, allt of mörg dæmi en nefni hér aðeins nokkur sem gerst hafa á ferli mínum sem móðir. Það fyrsta er þegar ein dóttirin varð einn daginn öllum að óvörum staðráðin í að hætta í grunnskóla því þar væri leiðinlegt. Við nánari skoðun kom ástæðan í ljós, hún var látin færa sig um sæti og fékk nýtt sæti á milli tveggja orkumikilla pilta til að hafa róandi áhrif á þá. Annað þegar ég fékk símhringingu með hamingjuóskum með fæðingu þriðju dótturinnar með þeim orðum að það geti alveg komið strákur næst, þetta sé allt í lagi. Eitt er frá upphafi foreldrahlutverksins í knattspyrnunni þegar þurfti að berjast fyrir því að stelpurnar fengju þjálfara sem kunnu aðeins meira en að vera unglingsstrákar sem höfðu gaman af fótbolta, seinna að sjá meistaraflokkslið kvenna fá keppnisbúninga í karlasniði af því það var einfaldara að panta allt eins. Og núna þessa dagana að vera í stjórn meistaraflokks kvenna og rökræða um að það eigi að leggja jafnt fjármagn til liða beggja kynja og að aðstaðan eigi að vera sú sama. Að fletta kynningarbæklingi fullum af ljósmyndum þar sem börn voru hvött til að leggja stund á ákveðna íþrótt en þar var einungis ein mynd af stúlku, og það í dágóðum fjarska. Að þurfa að minna á að faðir dætranna eigi líka að fá tölvupóstinn og skilaboðin sem send er til foreldra. Að fara á heilsugæslustöð með dóttur mína sem ég hélt að væri nefbrotin eftir að hún velti sjónvarpi yfir sig og mæta orðunum: Nú ég hélt að slíkt gerðist nú bara á strákaheimilum. Að sitja fyrir örfáum árum í jarðarför föðursystur minnar, þeirrar miklu dugnaðarkonu, þar sem útfararræðan fjallaði að mestu um manninn hennar en ekki hana sjálfa. Að hlusta á predikun á aðfangadagskvöld sem var í meginatriðum gagnrýni á fyrirliggjandi þungunarrofsfrumvarp Alþingis. Eins og þessi dæmi vitna um breytist menningin hægt. Það er ekki bara einn og einn einstaklingur sem er með gamla tímann í kollinum, það eru líka valda- og áhrifamiklar stoðir samfélagsins. Jafnrétti er ekki tap Eins og ljóðið segir var mér treyst fyrir barni og framtíð þess. Ég tók snemma þá ákvörðun að leggja mitt af mörkum til að breyta viðhorfum samfélagsins sem elur stúlkurnar upp með mér því ég veit að dropinn holar steininn. Ég hef því átt mörg samtöl við ýmsa ábyrgðaraðila sem hafa átt sinn þátt í að viðhalda þeim viðhorfum sem birtast í dæmunum hér að ofan. En enn fæ ég samtöl og símhringingar frá ósáttu fólki sem stendur í þeirri trú að með þessari baráttu sé verið að taka eitthvað af strákum, karlkyninu. Þá er litið svo á að jafnrétti snúist um að missa og tapa en ekki horft til þess að jafnrétti leiðir af sér betra samfélag fyrir alla. Við þurfum að breyta samfélaginu með því að breyta okkur sjálfum, kenna sonum okkar ekki síður en dætrum að það er hlutverk okkar allra að vinna að jafnrétti í víðri merkingu orðsins. Og að þannig verðum við öll sterkari, öðlumst farsælla líf og hagur allra vænkast. Sterkar formæður okkar Í gegnum tíðina hefur verið skráð og óskráð að í hlutverki kvenna væru hin svokölluðu mjúku mál. Þegar ég var að alast upp var talað um kvenkynið sem hið veika kyn. En það þarf sterkt fólk til að ala upp börn. Og það þarf mikinn styrk til gera það sem konur hafa gert í árhundruð; að hugsa um aldraða, börn og ungmenni og þá sem minna mega sín. Ungbarn lítur björtum augum á framtíðina og það treystir fullorðnum fyrir framtíð sinni. Farsæl framtíð byggir á að við tökum niður girðingar. Þau höft og hömlur sem settar eru einstaklingum eru slæm fyrir okkur öll. Líf og samfélag þar sem helmingur mannkyns er settur í gerði frá fæðingu getur ekki virkað vel. Um leið er hinn helmingurinn afgirtur líka og alltof mörgum þannig ætluð hlutverk sem hugur þeirra stendur ekki til. Um leið og við metum til jafns að vinna hin mjúku störf og tala þau upp aukum við ávinning samfélagsins. Fólk sem lærir og starfar við það sem því líkar við afkastar meiru, er glaðara og gefur meira frá sér. Ég tel mikilvægt að við tökum öll hin mjúku gildi markvisst inn og gerum að okkar, vinnum með þau og hefjum þau til vegs og virðingar. Samfélagið yrði betra ef við öll gerðum meira af því sem formæður okkar gerðu. Betra samfélag Í ljóði mínu hér að ofan reyni ég að ná því fram hvernig tilvera barns breytir lífi fullorðinna. Enginn verður samur eftir að eignast barn. Og þó ég hafi skrifað þetta út frá minni eigin reynslu er ég þess fullviss að allt fólk sem hefur annast börn finnur traustið sem börnin bera til þeirra og væntumþykjuna streyma um sig. Að allar manneskjur finni til með þeim óttaslegnu börnum sem ekki eiga faðm til að leita skjóls í, vísifingur til að halda í og augu til að treysta á. Lítum ekki á jafnan rétt sem tap heldur ávinning. Hugsum til formæðra okkar, eflum mjúku hliðina, verum sterk og verum manneskjur til að fækka óttaslegnum börnum. Höfundur er móðir fjögurra dætra.
Kristrún, Þorgerður og Inga: Framtíð Íslands - Ykkar tími er komin! Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun
Eldra fólk þarf Jóhann Pál sem félagsmálaráðherra – nema kannski þeir auðugustu Viðar Eggertsson Skoðun
Skoðun Samviskufrelsi heilbrigðisstarfsmanna ekki vandamál þegar kemur að dánaraðstoð Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Jólaskreytingafyllerí: Eru takmörk fyrir því hversu langt má ganga í jólaskreytingum? Hildur Ýr Viðarsdóttir skrifar
Skoðun Er lausnin í leikskólamálum að grafa undan atvinnuþátttöku og jafnrétti? Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar
Skoðun Kristrún, Þorgerður og Inga: Framtíð Íslands - Ykkar tími er komin! Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar
Skoðun Skautaíþróttir í Reykjavík í dauðafæri - kýlum á stækkun Skautahallarinnar Bjarni Helgason skrifar
Kristrún, Þorgerður og Inga: Framtíð Íslands - Ykkar tími er komin! Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun
Eldra fólk þarf Jóhann Pál sem félagsmálaráðherra – nema kannski þeir auðugustu Viðar Eggertsson Skoðun